Gazze'de yaşananlara tanıklık etmek bizi nasıl etkiliyor? Savaş sadece buna doğrudan maruz kalanlarda mi travma oluşturuyor? Bu soruların cevabını bulmak için sadece kendimize ve hissettiklerimize odaklanmamız yeterli. Gazze'de yaşanan soykırımı ve insanlık dramını izlerken çoğumuzda oluşan duygular; üzüntü, keder, çaresizlik, öfke ve akabinde de intikam duyguları değil mi? Bu nedenle savaşlar, birçok insanı olumsuz olarak etkileyerek kitlesel travmaya neden oluyor. Saldırılara bizzat maruz kalmadığı halde dışarıdan izleyen, gören, duyan insanlar için de psikolojik yıkım oluşturabiliyor. Hal böyleyken en çok da çaresizlik ve bir şey yapamama duygusu kahrediyor insanı. Olanları izlerken, derin bir suçluluk duygusu da eşlik ediyor kimi zaman. Ve bir şey yapamamanın vicdanı sorumluluğu yiyip bitiriyor bizi. Ama yetmiyor, zalimleri cezalandırmak da istiyoruz. En fazla neye gücümüz yeter bu aşamada? Boykota. Bireysel bir duruşu ve varoluşu temsil ediyor boykot. Ben de buradayım ve sizi cezalandırıyorum diyerek vicdanını bir nebze rahatlatıyor insan. Ve bu da bize iyi geliyor...
